Op 24 mei schreef ik over het eerste couplet van The times they are a-changin' (Bob Dylan).
Bij het 3e couplet valt ook wel iets te zeggen, in relatie tot het thema van dit blog.
Come senators, congressmen
Please heed the call
Don't stand in the doorway
Don't block up the hall
For he that gets hurt
Will be he who has stalled
There's a battle outside
And it is ragin'
It'll soon shake your windows
And rattle your walls
For the times they are a-changin'.
In dit couplet wordt een oproep gedaan aan politici om gehoor te geven aan de roep. Aan welke roep? Die van het volk? Van de nieuwe generatie? Dat wordt niet helemaal duidelijk. In elk geval gaat het om een roep om verandering. Die roep kwam inderdaad vooral van de jonge generatie in de jaren '60.
Gezien de tijd, waarin het nummer werd geschreven (1963), en de plaats (de VS) heeft Dylan waarschijnlijk aandacht willen vragen voor zaken als: gelijke rechten voor alle burgers (blank en zwart) en vrijheid van meningsuiting (maatschappijkritiek werd niet echt gewaardeeerd door de elite; een TV-optreden van Dylan in 1962 werd bv. afgezegd omdat Dylan een maatschappijkritisch nummer - John Birch paranoide blues - wilde spelen).
Kortom, elk mens, elk volk wil vrij zijn. Leiders die dat niet willen begrijpen zullen vroeg of laat het veld moeten ruimen. In zoverre is de oproep van Dylan terecht.
Maar elk mens wil ook de vrijheid hebben om zoveel te consumeren als hij zelf wil. En daarbij gaat het niet alleen om vervulling van de basisbehoeften (zoals eten en drinken), maar ook om: een steeds groter huis, een auto, vliegvakanties en talloze andere luxe consumptiegoederen. Dergelijke consumenten denken overigens vrij te zijn, maar de meesten zijn in feite verslaafd. Verslaafd aan luxe. Ik hoor daar natuurlijk ook toe.
Politici die geen gehoor geven aan deze roep om (economische) groei en welvaart zullen niet worden gekozen. En dus geven onze politici gehoor aan deze roep van het volk. Zo jagen we onze voorraden fossiele energie er in een paar eeuwen doorheen. En zo maken we schulden, die onze (klein)kinderen mogen gaan terugbetalen.
Gevolgen: een energiecrisis, een schuldencrisis en een klimaatcrisis.
Misschien hebben we behoefte aan politici die niet op alle fronten gehoor geven aan de roep van het volk, politici met visie die 'nee' durven zeggen (who don't heed the call).
Als geen grenzen worden gesteld aan onze drang naar 'steeds meer', dan zullen de komende crises zich tegen onze politici gaan keren. Sociale onrust zal het gevolg zijn. Het vertrouwen in onze politici zal verdwijnen. Dat zal leiden tot een politieke crisis. Zie de situatie in Griekenland.
Vrijheid is mooi. Maar vrijheid waartoe?
Gal. 5:13: "Gij zijt geroepen, broeders, om vrij te zijn; gebruikt echter die vrijheid niet als aanleiding tot het vlees, maar dient elkander door de liefde."
