Nog 48 maanden

Op 1 augustus 2008 startte een aantal Britse organisaties de campagne "onehundredmonths".

http://www.onehundredmonths.org/

Doel van deze campagne is duidelijk te maken dat we nog ongeveer 100 maanden hebben om een gevaarlijke klimaatverandering te voorkomen.
Hiermee wordt gedoeld op het volgende.
De klimaatwetenschap (wereldwijd verenigd in het IPCC van de VN) denkt dat als we op de huidige manier doorgaan met de uitstoot van CO2 we binnenkort het (omslag)punt bereiken van een wereldwijde temperatuurstijging van 2 graden (boven de temperatuur uit het pre-industriele tijdperk). Een temperatuurstijging van méér dan 2 graden wordt als zeer gevaarlijk gezien, omdat de kans dan groot is op een oncontroleerbare en uiteindelijk catastrofale temperatuurstijging van ca. 4-7 graden (o.a. door het smelten van permafrost).

De EU heeft deze 2 graden-doelstelling overgenomen als beleidsdoelstelling.

Inmiddels zijn sinds de start van de campagne al 52 maanden verstreken.
Dankzij de economische crisis is de CO2-uitstoot iets minder sterk gegroeid. Maar van de noodzakelijke uitstootvermindering van 30% is nog geen sprake.
De meerderheid van de klimaatwetenschappers denkt dan ook dat we de 2 graden-doelstelling niet gaan halen. Dit bleek o.a. uit een enquete tijdens de klimaattop in Kopenhagen in 2009: 86% van de klimaatwetenschappers gaf aan te verwachten, dat we de doelstelling niet gaan halen.

Waarom blijven onze politici (in overgrote meerderheid) stil over deze ontwikkeling?
Mijn idee: in een democratie pleegt een politicus politieke zelfmoord als hij alarm slaat over een probleem dat nog onvoldoende zichtbaar is voor de massa. Zeker als hij ook nog eens pleit voor de noodzakelijke drastische maatregelen, die diep ingrijpen in de levenswijze van de meeste mensen.

Als we onze hoop niet op de politiek kunnen vestigen, is er dan nog hoop?
De meeste revoluties zijn van onderop, uit het volk, tot stand gekomen.
Daarom wordt, om het klimaat te redden, wel gepleit voor een wereldwijd Tahir-plein.
Maar ik vrees dat, als het gaat om klimaatverandering, de grote massa pas in beweging komt als het al te laat is.

In de song "Tempest" beschrijft Bob Dylan in 14 minuten de ondergang van de Titanic. Vier keer zingt Dylan over de slapende wachter: "The watchman, he lay dreaming", bij het moment van de botsing en ook tijdens het zinken. En zelfs na het voltrekken van de ramp wordt over de wachter gezongen, dat hij ligt te slapen.
Op internet verscheen gisteren een artikel over deze song als metafoor voor de zich voltrekkende klimaatramp.
http://www.examiner.com/article/dylan-s-tempest-the-titanic-as-metaphor-of-global-climate-disaster

Niet bekend is of Dylan zijn song zo bedoeld heeft.  Maar dat doet er ook niet zo toe.  De ramp met de Titanic is sowieso een waarschuwing om de menselijke mogelijkheden niet te overschatten en de risico's van de natuur niet te onderschatten.
In onze maatschappij hebben we verschillende soorten wachters, die in meer of mindere mate tot taak hebben de mensheid te waarschuwen voor onheil: de wetenschap, de media en de geestelijke en politieke leiders. Ook de kunst vervult incidenteel een rol als bedoeld.
Als het gaat om de klimaatproblematiek vervult de wetenschap haar taak.  Een klein deel van de media doet dat ook. Maar de politiek laat het grotendeels afweten en houdt zich vooral bezig met economische groei.
En onze geestelijke leiders? Als deze zich al uitlaten over maatschappelijke ontwikkelingen, dan gaat het vaak meer over sociaal-ethische discussiepunten als abortus, euthanasie en homofilie. Ik heb niet de indruk dat onze geestelijke leiders regelmatig dringende oproepen doen tot actie tegen de opwarming van de aarde.